Kovid-19 ile çabada en ön safta savaşan sıhhat çalışanları, son bir yıllık süreçte adeta bir ömre bedel özveriye imza atıyor. Kimi sıhhat çalışanlarının başından geçenler ise adeta sinemalara mevzu olacak kıssalar barındırıyor. Türkiye’de pandeminin başlangıcı kabul edilen 11 Mart 2020’den bugüne kadar 1000’den fazla Kovid-19 hastasının iyileşmesi için canını dişine takan Medical Park Maltepe Hastanesi Ağır Bakım Servisi’nde misyonlu Uzm. Dr. Serpil Özsezgin de bu isimlerden. Birinci dalgada virüsün kapısını çaldığı Dr. Özsezgin mevtten dönerken, birebir akıbeti ikinci dalgada oğlu Arda’da (34) yaşadı. Ağır bakım servisinde bir yandan hastalarını, bir yandan da oğlunu tedavi etmek için gayret veren Özsezgin, virüsle savaşa orta vermeden devam ederken, yaşadıklarını şöyle anlattı:
Kendi başına gelmeyince…
“Bir yıldır bu virüsle uğraş eden ağır bakım tabibi olarak birinci ve ikinci dalgada bine yakın hasta baktım. Bu yılın son kısmında oğlum Arda ile sınandım ve durumu çok ağırdı. Her kademeyi bilen bir tabip olarak birinci dalgada altı ay oğlumla görüşmeyip, ona hastalık taşımak istememiş ve ondan uzak kalmıştım. O devirde hastalanmış, hastalığımın tüm süreçlerini yalnız geçirmiştim. Öngörülü bir kişi olarak tercihen Temmuz, Ağustos ayında oğlumun Kovid’e yakalanmasını istemiştim ve bunu tekraren kendisine tabir etmiştim. Zira o periyotta virüsün yaptığı hasar çok az, iyileşme çok süratliydi. Oğlumu uyarmama karşın bulaşıcılık hızlandı, ‘Erkekler ağır hastalanıyor’ diye kendisine yaptığım ikazlarımı dikkate almadı. Sonuçta o da ağır bakıma girmek durumunda kaldı. Oğlumu haftalarca kendim tedavi ettim. Kimse bu hastalığın ciddiyetini kendi başına gelmeden anlayamıyor. Hastalık bayan ve erkekte farklı seyrediyor. Aldığınız viral yük ile kontaklı hastalığın ciddiyeti de değişiyor. Çok hafif de geçirebilirsiniz, ağır da. Bir yıldır konuşuyoruz; izolasyon ile teması engellemezseniz, hastalığı almakla kalmaz virüsün tahribatının tartısı ile akciğerlerinizde kalıcı hasar olur.
Ölümlerin en acısı
Nefes almanın bayram olduğunu Kovid-19’dan sonra anladım. Pandemi soluk almanın, sevdiklerimize dokunmanın değerini gösterdi. Biz ağır bakımda çalışanlar, daha evvel hiç bu türlü büyük acılar yaşamamıştık. Ağır bakımda maskeli, 15 litre oksijen ile soluk almakta zorlanan, sevdiklerine dokunamadan bu dünyaya veda edenlerin acısını yaşamanın ne demek olduğunu bizler biliyoruz. Bu ölümlerin en acı verici yanı, kişinin sevdiklerini son bir kere görememesi, vefatın geleceği öngörülmesine karşın veda etme talihinin olamaması ve ağır bakımlarda makinelere bağlı olarak gerçekleşmesi. Omurdaki en kıymetli ayrıcalık sağlıklı olmak fakat ondan da değerlisi; sevdiğin insanın ölürken elini tutmak, son sefer vedalaşmak. Artık yalnızca taburcu olanların elini tutmak istiyorum. Kovid-19 ölümlerin en acısı. Yaşayıp, şahit olduklarımın binde birini yaşasanız aklınızı oynatırdınız.”
Milliyet
