Çiğdem Yılmaz / İstanbul
İstanbul’un çabucak hemen her semtinde dilendirilen Suriyeli çocuklarla karşılaşmak mümkün. Yapılan kurtarma operasyonlarına karşın hala sokaklarda dilenci çocukların sayısı azımsanmayacak kadar çok. Soğuk ve yağmurlu havaya karşın birçoğunun ayağında ayakkabı bile yok. İnsanın içine işleyen soğuğa yalın ayak dilenen çocukların kıssaları de misal.
Eminönü Yeraltı Çarşısı’nın girişinde çıplak ayakla dilenen 11 yaşındaki kız çocuğu E. A., kendisine para vermeleri için gelen geçenle temas kurmaya çalışıyor. Yanına yaklaştığımızda gülen gözlerle birinci sorusu; ‘Abla para verecek misin?’ oluyor. Suriye’den gelmiş lakin ne vakit geldiğini bilmiyor. 4 kardeşlermiş. 3. sınıfa gidiyormuş. Kardeşlerinin de okula gittiğini anlatan A., “Babamız yok. Babamı hiç görmedim. Annem babamın mahpusta olduğunu söylüyor. Küçükpazar’da oturuyoruz. Annem konutta kalıyor. Ben ve kardeşim sabah geliyoruz, akşam gidiyoruz. Parayı anneme veriyoruz. Çok soğuk havalarda çalışmak istemiyorum” diyor.
Mecburum
Birebir bölgede dilen çocuklardan 15 yaşındaki M.M. isimli erkek çocuğu da babası 5 yıl evvel Suriye’de ölünce Türkiye’ye geldiklerini anlatıyor; “3 kardeşiz, öbürleri benden küçük. Mesken kira, iş yok. Annem çalışmıyor. Ben de mecbur dileniyorum. Günlük 60 TL kazanıyorum. İş için belediye de gittim, ‘İş yok’ dediler. Burada da zabıtalar müsaade vermiyor. Bir kere yakalayıp Pendik’e götürdüler, sonra tekrar bıraktılar.”
‘Hayal kurunca keyifli oluyorum’
Dilenen 13 yaşındaki kız çocuğu S.M. de Suriye’nin Halep kentinde 5 yıl evvel Türkiye’ye gelmiş. Ayağındaki terlik ve ince kazağıyla üşüdüğü her halinden muhakkak olan S., kendisini Hayal olarak tanıtıyor. Hayal, hayallere daldığında kullandığı ismiymiş; “İsimim keşke Hayal olsaydı. Zira annem bana daima çok hayal kurduğumu söylüyor ve ben hayal kurmayı çok seviyorum. Hayal kurunca memnun oluyorum. Buraya her gün çalışmaya geliyoruz, sıkıntı değil alıştık. Kazandığımı anneme veriyorum. Yalnızca çok soğuk. Kendi ailelerimiz gönderiyor.”
Bu türlü ısınıyorlardı
Eminönü’nde dilencilik yapan ve arkadaş olduklarını söyleyen iki erkek çocuğu da yaktıkları kartonlarla ısınmaya çalışıyordu. Yanlarına yaklaştığımızda konuşmak istemediklerini söylediler. Fazla ısrar etmedik. Bir mühlet sonra çocuklardan biri ateşin başında ayrıldı. Yalnız kalanın yanına gidip tekrar konuşmayı denediğimizde de bu kere anlatmaya başladı. O da öteki çocuklar üzere Suriye’den gelmişti. 14 yaşında olduğunu söylese de ismini söylemek istemedi. Konutta yalnızca babasının çalıştığını lakin pandemide babasının da işsiz kaldığını söyledi. Konuşmamız devam ederken zabıta vazifelilerinin kendisine yanlışsız geldiğini görünce, oturduğu kartonu eline alıp çıplak ayaklarıyla bulunduğu yerden uzaklaştı.
‘Polis olmak istiyorum’
Dilenen çocuklardan biriyle konuşurken, birebir yaşlarda 4 çocuk daha yanıma geldi. İçlerinden biri de konuşmak istedi. 13 yaşındaki erkek çocuğu A.C.’nin birinci ayakları dikkatimi çekiyor. ‘Buz gibi’ denilebilecek hava çıplak öylece karşımda duran A.C. birinci sorduğum soru, ‘Ayakların bu türlü üşümüyor mu?’ oldu. lakin alışık olduğunu söyledi. 6. sınıfa gittiğini söyleyen A.C. de Suriyeliydi. Suriye’den hangi tarihte geldiğini hatırlamadığını söyleyen. A.C. “Biz de bu türlü para kazanmaya çalışıyoruz. Her vakit da herkes para vermiyor. Burada verdikleri parayı babama veriyorum. Babam da lokantada çalışıyor. Ben okuyup polis olmak istiyorum. Paramız çok olursa da Almanya’ya gideceğiz, orada amcamlar var” diye konuştu.
88 çocuk kurtarıldı
İstanbul Emniyet Müdürlüğü Çocuk Şube grupları son 3 yılda birden fazla Suriye asıllı 1135 çocuğun dilendirildiğini ya da mendil,su satmak zorunda bırakıldığını tespit etti. Emniyet güçleri yaptıkları çalışmayla bu çocukların 88’inin çetelerin zorlamasıyla dilendirildiğini ortaya çıkardı ve bu çocukları çetelerin elinden kurtardı.
Fotoğraflar: Ünal Çam Milliyet
Milliyet