Yetişkinler için gençlere dair en tanınan bahislerden biri onların ebeveynleri ile olan bağlarıdır. Bu bağlantıda yaşanan tansiyonlar üzerine kuşaklardır uzun uzun yazıldı, çizildi, konuşuldu. “Şimdiki gençler” daima olarak mercek altına alındı. Son birkaç on yılda da kuşakları harfler ile çağırıyoruz, ironik bir halde de Z harfindeyiz, umarım insan kuşağının sonuna gelmemişizdir! (Neyse ki sanırım alfa nesli ile taze bir başlangıç yapıyoruz!)
Şimdiki gençlerin evvelki birkaç kuşaktan farklı bir süreçten geçtiklerini kabul edelim, onlar gençliklerini küresel pandemi şartları altında yaşıyorlar. Bu gerçek, onların yaşlarından ötürü yaşadıkları doğal tansiyonları öteki türlü etkiliyor. Mesela onlar için en kıymetli mevzu sıhhat, salgın varken bu bir yandan hiç şaşırtan değil lakin başka yandan da olağan şartlarda bu yaş kümesinden beklenmedik bir cevap. Etraflarında Kovid-19 nedeni ile hayatını kaybedenleri duydukça, okudukça ailelerine daha fazla değer vermeye başlamaları da şaşırtan değil.
Her iki gençten biri anne-babası ile bağlantılarının iyi olduğunu belirtiyor, o iki gençten oburu ise bu ilgiyi ne iyi ne de makûs olarak tanımlıyor. Bu bahiste uzman değilim elbette lakin bir ebeveyn olarak bunu çok sağlıklı bulduğumu söylemek istiyorum. Pandemi sürecinde uzun vakit konutta kalmak zorunda olmak tekrar her iki gençten birine nazaran ailesi ile bağını olumsuz etkilemiş, bu süreçte alakanın olumlu etkilendiğini söyleyenlerin oranı yalnızca onda bir. Çabucak çabucak gençlerin yarısı, ailelerin onların kararlarını destekliyor olduğunu, kendisi ile gurur duyduklarını söz ediyor. Öbür yarısı ise kararlarının ya desteklenmediğini ya da bu mevzuda ortada bir noktada olduklarını belirtiyorlar. Bu farklılıklara karşın kendilerini ailelerinin yanında inançta hissedenlerin oranı yüksek, her on gençten yedisi bu biçimde hissediyor. Ailelerin bu sorumluğun farkında olmalarını ve hakkını vermelerini diliyorum.
Gençlik doğal olarak “gelecek” çağrışımı yapan bir sözcük. Pandemi gençliği maalesef geleceğinden kaygılı. Her on gençten altısı geleceğinden telaş duyduğunu belirtiyor. Bilhassa de eğitim, işsizlik ve kadın-erkek eşitliği bahislerini önemsiyorlar. Gelecekteki iş hayatlarına dair beklentilerinde yaşlarının verdiği heyecanı, yüreği görebiliyoruz, her on gençten altısı kendi işini kurma hayali kuruyor. Birkaç kuşak öncesinde rakipsiz tercih olan kamu kurumları gerilerde kalmış durumda, devlet misyonu lakin her beş gençten birine alımlı geliyor.
Geleceğe hazırlanırken bugünü önemli formda toplumsal medyada geçirdiklerini belirteyim. Uyku harici vakitlerinin ortalama beşte birini toplumsal medya kullanarak geçiriyorlar, yaklaşık 3.5 saat. Yemek, okul, yol üzere öbür vakitleri da dikkate alırsak toplumsal medyanın hayatlarında kapladıkları alanın aslında ne düzeyde olduğunu daha iyi kestirebiliriz. Bu da vaktimizin bir öbür gerçeği. Bu kadar büyük bir içerik bombardımanı varken daha farklı bir sonuç beklememek lazım bence. Toplumsal medyada sunulan içeriklerin, bu alanda şirketler, devletler yahut memleketler arası kuruluşlarca yapılacak düzenlemelerin, ve nihayetinde o meşhur “algoritmaların” önümüzdeki on yılda izleyeceği seyir, “gelecek” için birinci derecede belirleyici öge olacak.
Milliyet
