MELTEM GÜNAY İstanbul – Sabancı Vakfı’nın hibe programları kapsamında desteklediği Eskişehir Gelişim Vakfı tarafından sürdürülen projede, bir ortaya gelen özel ihtiyaçlı çocukların ebeveynleri zorluklara karşı birbirlerine hem takviye oluyor hem de yol gösteriyorlar.
Yollarına ışık tutacak rehber
‘Koza Ebeveynden Ebeveyne Dayanak Programı’nın özel gereksimli çocuğu olan ebeveynlerin oluşturduğu çalışma kümesiyle birlikte, onların tecrübe ve gereksinimlerinden yola çıkılarak ve onların ürettiği tahlil tekliflerinden yararlanarak oluşturulduğunu söyleyen proje yürütücüsü Merve Tuna ve Proje Danışmanı Dr. Seval Yılmaz Avşar şunları anlattı:
“Ebeveynler bilmedikleri bu yolda, yollarına ışık tutacak rehberler istiyor, yaşadığı hislerin ve gereksinimlerin dinlenilmesini, anlaşılmasını, bir kümeye dahil olmayı ve kabul görmeyi istiyor. Çocuğu için yanlışsız yönlendirmeyi alabilmek, yapılan yönlendirmenin doğruluğunu değerlendirebilecek kadar bilgi sahibi olmayı istiyor. Özel ihtiyaçlı çocuğa sahip olduğunu öğrenmek birden fazla vakit ebeveynler tarafından şiddetli hislerle baş etmeyi gerektiriyor. Koza programının bir hedefi da çocuğu yeni teşhis alan ebeveynlerin yaşadığı hisleri söz edebilecekleri ve anlaşıldıklarını hissettikleri bir alana sahip olmalarını sağlamak. Programı yaygınlaştırarak dah çok ebeveyni güçlendirmeyi hedefliyoruz.”
Bu tecrübesi yaşayan aileler yaşadıkları değişimleri şöyle anlattılar;
Uğur Yavuz: “Çocuğumun Down Sendromlu olacağına ait doğum öncesinde bir kuşku yoktu. Yalnızca bir oğlumun olacağını biliyordum. Çocuğumun Down Sendromlu olması, hayalini kurduğum “sağlam” (eliyle tırnak işareti yapıyor) çocuğumla futbol oynama hayalimi öldürüyordu. Hayallerim yıkıldı ve derin bir yas içinde olduğumu artık anlıyorum. Bu program sırasında anladım ki, yaşadığım hisler doğaldı ve yine hayal kurmam mümkündü. Oğlumun Down Sendromlu olması onunla futbol oynamama mani değil. Artık Eskişehir Gelişim Vakfı’nın herkes için spor çalışmasına katılıyoruz. Yeni hayallerim var. Süreçte öteki hayal kırıklıkları yaşayabileceğimizi biliyorum ve tekrar yeni hayaller kurmamın mümkün olduğunu da.”
Kendisi de özel eğitim öğretmeni olan Seda Çelik, programla birlikte toplantılar sırasında kendisinin de “bir anne” olduğunu hatırladığını şöyle tabir ediyor: “Ben yalnız bir ebeveynim, üstüne üstlük özel eğitim öğretmeniyim. Çocuğumun otizmli olduğunu kabul etmek kolay olmadı lakin artık anlıyorum ben teşhis aldığımız sırada çok ağır hisler yaşamışım ve bunları daima bastırmışım, zira çocuğumla ilgilenmem onu desteklemem gerekiyordu. Bu toplantılarda “anne” yanımı keşfettim, ben yalnızca çocuğuna bir şeyler öğreten öğretmeni değil tıpkı vakitte annesiyim ve anne olarak da yaşadığım hislerimin orada beni beklediğini fark ettim. Bu büyük bir zenginlik, bu program bana bunu armağan etti.”
Otizmli çocuk sahibi Berna Şengün, projedeki tecrübelerini kendi ailesiyle ve lideri olduğu Bartın Otizmli ve Engelli Dayanak Eğitim Dayanışma Spor Kulübü Derneği’ndeki arkadaşlarıyla paylaştığında hoş dönüşler aldığını tabir ediyor: “Kendi kızım dernekten otizmli kardeşi olan akranlarıyla buluşarak bir dayanak kümesi kurdular. Ailelerin güçlenmesi çocukların daha iyi hizmet alabilmesi için çok değerli bir eşik. Bir de babaları bu işin içine daha çok çekmek gerekiyor. Bize başvuran bir babayı öteki bir babaya yönlendirebildiğim için çok memnun oldum. Bu türlü böyle dayanışma ağımız büyüyecek”
Milliyet
