İhsan Dindar – milliyet.com.tr / [email protected]
Şu içinde bulunduğumuz süreçte kendini nasıl hissediyorsun? Günlerin nasıl geçiyor?
Monoton ve çok tekdüze geçti günler. Daima tıpkı günleri yaşama durumu kelam konusuydu. Şu bir buçuk sene içimizi kuruttu.
Her gün birebir diye bir buçuk yıl değil de bir gün geçmiş üzere hissediyorum ben de…
Vakit kavramında bir şeyler oldu. Motamot öyle! Herkes mutfağında şef oldu. Bütün dijital platformlarda izlenecek ne varsa hepsi izlendi.
Bu süreçte şef olanlardan mısın?
Bende esasen öncesinde de vardı. Biraz fırıncıyımdır. Hamur işiyle uğraşmayı çok severim. Evvelden beri kek ve kurabiye yaparım. Özel ilgi alanımdır. Annem de çok iyi yapardı. Ailem Rumeli göçmeni o yüzden börekler vesaire eksik olmaz. Üstüne ben de ilgilendim bu bahisle. Mutfakta olmak eğlendiriyor.
Hamurişine karşın formunu muhafazayı başarmışsın. Bu sürecin çabucak hemen herkese ikramı fazla kilolar oldu…
Bunu ailemin genlerine borçluyum. Lakin aslında hiçbir vakit çok yiyen, obur biri olmadım.
Geçen yaz Molatik İnstagram hesabında canlı yayın yapmıştık. O vakit “İhtimaller”i konuşmuştuk. Öncesinde de oldukça bir sessizlik dönemi vardı.
Ortada 2016 yılında yayımladığım bir single var. Onu saymazsak 2013’ten beri evet bir boşluk var.
“Birkaç ay elime gitar almadım”
İhtimaller’in akabinde Bazıları isimli teklin geldi. Bu pandemi sürecinin yarattığı bir üretkenlik mi?
Pandeminin başlarında hatırlarsan herkes konuta kapanacağız sinema izleyeceğiz, enstrüman çalmayı öğreneceğiz diye bakıyordu olaya. Sonrasında ancak hiç o denli olmadı. Zira bu bir motivasyon işi olduğu için gündemdeki o makûs haberler etkiliyor insan. Ülkenin gündemi de aslında çok ağır. İnan bana elime birkaç ay gitar almadığım oldu. Müzikleri daha öncesinde yapmış olduğumuz için o hususta rahat davrandım açıkçası. Bir iş için son teslim tarihinin konuşmasının kıymetli olduğunu düşünüyorum. Pandemide o kayboldu. Buharlaştı. Bu türlü olunca da ertelemeler ve sarkmalar yaşandı. O yüzden zati iki single ortasında bir sene var. Kışın yayımlamayı düşündüm ancak moral, motivasyon yerlerdeydi. Olaylarda patlama olmuştu, etrafımdaki insanların yakınlarını kaybediyordu. O yüzden beklettim.
Konuştuğum kimi müzisyenler vakitlerini genelde konutta geçirdikleri için bu süreçderi çok da etkilenmediklerini tabir etmişlerdi. Lakin anladığım kadarıyla sende durum tam aksisi…
Müzikle uğraşan insanlarda sabretme, bekleme, konutta kendine bir alan yaratma üzere şeyler doğal olarak var esasen. Yıllar sana bunu öğretiyor aslında. 9-5 çalışan insanlara nazaran meskende oturmak bizim için daha kolaydı. Ancak annem küçükken bana “oğlum sen göbeğinden dışarıya bağlısın” kaygısı. Küçükken de pek yerinde duran biri değildim. Hayal meyal hatırlıyorum; benim çocukluğum Paşabahçe Lojmanları’nda geçti. Akşamüzeri lojmanın lokaline daha açılmadan sarfiyat orada beklerdim. Sonrasında da daima bir dışarıya çıkma, dışarıda eğlenmek, barlara gitmek hayatımız bu türlü geçiyor. Natürel biraz yaş alınca hafifçe azalma yaşandı.
Öyle mi oldu gerçekten?
Alışılmış. 20’lerde haftada dört beş gün dışarıya çıkıyorduk. Konutta durmuyorduk.
Bu bahsettiğin yıllar Kargo dönemi mi?
Kargo öncesinde de 90’ların başında İstanbul’da bir gece hayatı patlaması olmuştu. Ortaköy öteki bir alemdi. Arnavutköy diğer bir alemdi. Zati Taksim’i söylemeye gerek yok. Kemancı acayip bir ortamdı. Ütopik bir şey üzere geliyor o ortam. Yüzleşme müziğimizin klibi Kemancı’da çekilmişti. Orada Kargo olarak konser de verdik. Lakin sistemli olarak çalmadık. Ben, daha öncesinde cover kümeleriyle orada çalmıştım. Cherokee, Teoman’ın Indians, Mister No, Şebnem ve Özlem’in Volvox, Kaanların Mad Madame üzere kümeleri Kemancı’da çalıyordu. Acayip cover kümeleri vardı. Herkes hayatını müziğe adamış bir haldeydi. Janr çalıyordu kümeler.
Artık de var lakin skala biraz geniş…
Yeni cover kümeler Ümit Besen’den Muse’a… Janr gitti. Her şey karıştı. Eleştirmiyorum. Zira müzik de o denli bir hale geldi.
Pekala bu hale gelmeli miydi sence?
Bu bence kaçınılmaz bir sonuç olarak karşımıza çıktı.
Yeni şarkın Bazıları çıkar çıkmaz dinledim. Yolda da oldukça dinledim. İçinde synth var, bir 90’lar havası var. Ortaya çıkan müzik seni sen yapan ögeler. İşin mutfağında da sağlam isimler var. Müziğin kıssası, ortaya çıkışıyla başlayalım istersen.
Şahane isimler var mutlaka. Nitekim o denli. Aslında benim grup Cem Şahin, Cemre Kabaş, Okay Aynur. Biz senelerce birlikte çaldık ve ürettik her şeyi. Bundan evvelki albümün iskeletini Okay ile kaydetmiştim. Bu albümde Cem ile kaydettik. Çatı katında, stüdyoda kaydettik. Cemre’nin de bu türlü bir alanı var. Hepimiz hayatını müzikle dolduran ve müzikle kazanan insanlarız. Onlarla çok gurur duyuyorum. Gitarlı bir iskelet üzerine kurduk her şeyi. Sonrasında dedik ki “biz buna farklı bir bakış açısı getirelim”. O inançlı alandan bir çıkalım dedik. Sonra müzikleri Serkan Çeliköz’e yolladık müzikleri. Elden geçirsin istedik. Bu isteğimizin üstüne hayli bir uğraştı, hatta formunu değiştirdi müziklerin. Sonrasında davulları çalması için Kurban kümesinde Burak Gürpınar’a gittim. Sonrasında da işin içine Tarkan Gözübüyük girdi. Şampiyonlar Ligi üzere oldu. Bu isimler hayatlarını müziğe vermiş isimler. Onlarla çalışmayı sözlerle tanım edemiyorum.
Artık 1 Temmuz prestijiyle açıldık. Ki umarım bir daha kapanmak zorunda kalmayız. Hazır müzik geldi, gelmeye de devam edecek; mevzuyu DasDas’a getirmek istiyorum. Orası için var mı bir hazırlık? Eminim konser vermeyi çok özlemişsindir.
Özlemek ne kelime! Yanıp tutuşuyorum. Bu pandemi periyodunda her biçimde hazırlanmak gerekiyor. Oturmalı akustik programın da olması gerekiyor. Büyük sahnede elektrikli formatının da olması gerekiyor. Çeşitli formlarda hazırlanmayı düşünüyoruz. Bu söylediğim şeyler açık hava için geçerli natürel. Bizim Harun Tekin ile Latifeli Akustik projemiz için geçtiğimiz yıl kapalı alanda, kısıtlı seyircili, maskeli bir biçimde yaptık. Yani hissi apayrıydı. Bence bizi de insanları da çok sarmadı. Zira biz işi olağanda çok interaktif bir şeye döndürdüğümüz için Latifeli Akustik’te bana tam olmadı üzere geldi şu haliyle. Harun tahminen öbür bir şey hissetmiştir alışılmış. Ancak konserde daha farklı olabilir.
Az evvel müziğin mutfağındaki isimleri sayarken Şampiyonlar Ligi dedin ya; kapak tasarımı da o denli. Ethem Onur Bilgiç ile çalışmışsınız. Zati kapağı görür görmez sanki onun mudur dedim. Yanılmamışım. Müziğin görüntü klibi de geldi.
İhtimallerin kapağını da Ethem yapmıştı. Fotoğrafları Kayra çekti. Şahane iş bitirdi Ethem. Aslında yüksek kalibre bir sanatçı. Animasyon klip fikri de bizim plak şirketi State51’dan geldi. GRGDN da aracı oluyor. Onlarla da esasen aile üzereyiz. Pandemi periyodu için de uygun. İhtimaller’in klibini pandemi öncesinde çekmiştik. Büyük bir yapımdı o. Orada beşerler iç içeydi. Bazıları için öncesinden bir animasyon fikrim yoktu olağanda.
Bu çalışmalarını sonbahar devrinde bir albümle tabiri caizse taçlanacak. Albümün de ruhu Bazıları müziği üzere mi olacak?
Mutlaka o denli olacak. Zati tıpkı grupla çalışıyoruz. Motamot bu başta olacak. Müziklerin kendi içinde bir ses bütünlüğü var. Bundan sonra çıkacak olan bir single daha var. Bazıları müziğinin ikiz kardeşi üzere olacak. Hepsi birbirine temas ediyor.
Son sorum biraz genel olacak. Hayata karşı, yarınlara dair, pandemi sonrasına dair ümitli misin? Geleceğe nasıl bakıyorsun?
Genelde olumluyum bir beşerim. Karanlığa vurmam kendimi. Vurursam da nitekim onun bir hedefi vardır. Boşuna karanlık yapmayız. Aslında o karanlığı müziklerde atıyoruz. Umutlu olmak lâzım diye düşünüyorum. Ancak şu süreçte bu türlü olmayanları da mutlaka eleştirmiyorum. Her şeyimizi alabilirler fakat sevincimizi asla. Ben bu türlü yaşamaya çalışıyorum.
Milliyet
