İstanbul’da yaşayan Ayça Alemdar’ın oğlu Kaan Alemdar’a 2 yaşındayken otizm teşhisi konuldu. Teşhis konulduktan bir mühlet sonra eşinden boşanan Ayça Alemdar, oğluyla Uşak’taki annesinin yanına taşındı. Uşak’taki komşuları ile iyi ilgiler kurmalarına karşın, burada eğitim kurumlarının fiyatının çok yüksek olması nedeniyle anne ve oğlu bir sene boyunca Kaan’ın eğitimi için her hafta İzmir’e gitmek zorunda kaldı. Alemdar ailesi, geçen ağustos ayında İzmir’e taşındı. Fakat bu sefer da Kaan’ın eğitim aldığı eğitim kurumu kapandı. O günden beri, apartmandakiler tarafından kabul görmeyen Kaan büyük zorluklar yaşamaya başladı.
Komşuları, teze nazaran, Kaan’ı apartmanda istemedi, çocuklarıyla oynatmadı. Okula gidemediğinden çoğunlukla meskende olan Kaan, oyuncaklarıyla oynayıp, koltukların üzerinde zıplayarak ve renkli kalemlerle duvarlara sayılar çizerek vakit geçirmeye çalışıyor. Sık sık attığı çığlıklar nedeniyle rahatsız olan komşuları ise apartman yöneticisine daima şikayette bulunuyor. Yeniden argümana nazaran, mesken sahibi ise Ayça Alemdar’a komşuların daima şikayet ettiğini ve daireden çıkmalarını istediğini söyleyerek baskı yapıyor. Tüm bunların üzerine, iki hafta evvel sokağa çıkma kısıtlamasında bir pazar günü oğlunu parka götüren Alemdar, 40- 45 yaşlarında bir kişi tarafından oğlu bağırdığı için darbedildiğini öne sürdü. Alemdar, toplumsal medyadan bir paylaşım yaparak yaşadığı zorluğu lisana getirdi. Konya’da Sobe Vakfı’na kayıt olduklarını ve sıra beklediklerini söyleyen Alemdar, “Konya’ya taşınmak istediğimi söylediğimde toplumsal medyadan Konya Belediye Lideri bana ulaştı. Selçuklu Otizmli Bireyler Eğitim Vakfı’ndan (SOBE) ve Konya Spor Kulübü’nden aradılar. SOBE’ye kayıt olduk şu an sıra bekliyoruz. Toplumsal medyadaki paylaşımımdan sonra Haluk Levent de ulaştı, vakıftaki sıra konusunda yardımcı olacağını söyledi” dedi.
‘OĞLUM BAĞIRIYOR’ DİYE PARKTA DARBEDİLDİM’
Kaan’ın İzmir’e geldikten sonra gördüğü yansıları anlatan Ayça Alemdar, “Uşak halkı çok diğerdi, beşerler Kaan’ı çok seviyordu. Parkta, sokakta kimse Kaan’ı aşağılamadı. İzmir çok çağdaş, çok uygar, çok Atatürkçü görünüyor lakin ağustos ayında buraya taşındığımızdan beri sorunlar var. Apartmanda istemiyorlar, sokakta Kaan’ı çocuklarıyla oynatmıyorlar. Otobüse bindiğimizde, ‘Ne kadar hoş çocukmuş fakat yazık’, ‘Yeter artık sussun’ üzere cümleler duyuyorum. Anlatmaya çalışıyorum fakat kimse anlamıyor. Birinci sokağa çıkma kısıtlamasının olduğu hafta sonu, pazar günü oğlumu parka götürdüm. Kaan çığlık atıyor diye, 45- 50 yaşındaki bir beyefendi beni darbetti. Karakola bile gitmedim, şikayet etmedim. Zira oğlumla karakola gitsem oralarda uğraşmam sıkıntı olacaktı” dedi.
‘BU APARTMANDA İSTENMEDİĞİMİZİ HİSSETTİĞİ İÇİN DAİMA ÇIĞLIK ATIYOR’
Kaan’ın çığlık atmaya bir ay evvel başladığını söyleyen Alemdar, “Çünkü bu apartmanda istenmediğimizi hissediyor. Zelzele olduğu gün bile bizi rahat bırakmadılar. Daima alt kattan oklavayla duvara vurdular. Anlatmaya çalışıyorum, yalvarıyorum. Yöneticinin kapısında hüngür hüngür ağladım. Hala, ‘Ev bulun, biz eşyaları taşımaya yardım ederiz’ diyor. ‘Yardımınıza gereksinimim yok. Benim ve oğlumun yalnızca sevginize muhtaçlığı var’ dedim. Saat 03.30’a kadar üst katımdaki komşumuzun çocuğu koşturuyor, alt katımdaki hanımefendinin köpeği havlıyor. Ben tek söz etmem, onlar da can. Ancak onlar beni istemiyor” diye konuştu.
‘EVLADIM TARAFINDAN SINANIYORUM, AMA BENİ EN ÇOK DIŞARIDAKİLER ÜZÜYOR’
Mesken sahibinin daireden taşınmaları için baskı yaptığından bahseden Alemdar, “Zaten taşındığımız günden beri şikayet geliyor. Otizm deyince, insanlarda bir önyargı oluşuyor. Hiç param yok. Aslında buraya Anadolu Otizm Vakfı için taşındım. Tunç Soyer imza atmıştı. Biz buraya taşındık, okul kapandı. Burada eğitim veren kurumlar yarım gün için aylık 10 bin TL’yi bulan paralar istiyorlar. O kadar üzgünüm ki dün çok ağladığım için çocuğum da kriz geçirdi. Saat 21.00’e kadar sokakta yürüdük. Ben ağladım, o çığlık attı. Bize bunları yaşatmaya kimsenin hakkı yok. 5 yaşındaki bir çocuğu bu kadar üzmeye hakları yok. Yalnızca toplumsal medyadan takviye verdiklerini söylüyorlar lakin hepsi bana palavra geliyor. Benim akrabam, arkadaşım kalmadı. Beni çok seviyordu herkes. Hiç kimse yok etrafımızda, neredeler artık? Canım çok yanıyor. Otizmli bir oğlum olduğu için aslında zorluk yaşıyorum, zira evladım tarafından sınanıyorum. Beni oğlum değil, en çok dışarıdakiler üzüyor. Bu kadar berbatlığı anlamıyorum. Ancak umarım gideceğiz, onlar da rahat etsinler artık” diye konuştu.
Milliyet
