Savarona yatı, maalesef Atatürk’ün son günlerinde alınabilmişti. Bu yat hakkında Almanlardan çok bilgi alınmıştı, ancak bu yatı bizden öbür, birkaç ülkenin liderleri da istemişler, bizim kordiplomatların yaptığı sıkı temaslar sonucunda olay Hitler’e kadar aksetmişti. Atatürk’ün Savarona’yı çok dilek ettiğini öğrenen Hitler, “Bu yat hiç kimseye verilmeyecek, Atatürk’e gönderilecektir” diye kesin talimat vermişlerdi.
Bu buyruğu üzerine, satın alma talimatları derhal yerine getirilmişti. Atatürk’ün kimi özel aksesuar ve değişiklik istekleri de Hamburg’da olan gemide yaptırılmış ve merhum Sait Kaptan kumandasında gemi İstanbul’a, Hamburg’dan hareket etmiştir.
1938 yılının Haziranın birinci günü Atatürk çok keyifsizdi, hatta o gün yatağından sabah hiç kalkmamıştı. Dolmabahçe Sarayı’ndaki yatak odasına girdim, bir orta yan pencereden Sarayburnu önlerinden geminin kemane başını gördüm ve Savarona olduğunu çabucak anlayarak “Paşam Savarona geliyor” diye heyecanla söyledim.
Nefesimiz tutulmuştu
Dört gözle beklediği bu geminin gelmesine pek sevindi, yanına çağırdı, yataktan kalkmasına yardımcı oldum, pencerenin önüne beraberce geldik. Aniden o keyifsiz hali gitmiş, tam aksine gözleri de gülmeye başlamıştı. Ceddimizin gemisi Savarona gelmişti. Bir süre geminin gelin üzere süzülerek Dolmabahçe’ye hakikat gelmesini beraberce seyrettik. Adeta ikimizin de nefesi tutulmuştu. Gemi Dolmabahçe önüne geldi, yavaşça yanaştı. Atatürk bana dönerek “Hazırlanın, haydi daima bir arada gemiye gideceğiz” dedi. Hazırlandık ve gemiye gittik. Yani 1 Haziran 1938 tarihinde Atatürk birinci kez Savarona’ya ayağını atmışlardı.
‘Mezarım mı olacak?’
Gemiyi baştan başa gezen Atatürk’e gemi hakkında tüm bilgiler, yetkililerce tek tek anlatıldı. Sorularına karşılıklar verildi. Ceddimiz çok memnundu, olağan onun memnunluğu bizi de, hepimizi de çok memnun etmişti. Ancak bir orta şöyle bir durdu ve de “Bir çocuğun oyuncağını bekler üzere ben de bu gemiyi beklemiştim. İşte geldi, bindim. Artık mezarım mı olacak bu tekne benim?” dedi. Hepimiz taş üzere kesilmiştik; çabucak lafı çevirdi ve “Yahu be tekneyi çok sevdim, çok” diye tamamladı.
Bu bakımdan biz de Savarona’yı çok fakat çok sevdik. Savarona’ya yerleştiğimiz günlerden bir gün beni çağırdı ve “Nuri oğlum, son okuduğum kitapları getirdin mi? Hepsini kamarama muntazam koy, herhalde pek dışarı çıkamayacağım için bol bol okuma fırsatım olacak. Sonra, galiba Şükrü Kaya Beyefendi de gelecek burada kalabilir; o da okumayı çok sever, tamam mı?” diye talimatını verince çabucak karşılığımı veriverdim, “Efendim, son okuduğunuz kitapların hepsini Ankara’dan getirdim, hepsi hazır” deyince, “Aferin cucuk, aferin” diye cevapladı.
Kamarası çok hoştu
Yattaki özel kamarası çok hoştu, iki taraftan da denizi gören odada kendine özel bir çalışma masası ve kitapları koyacağımız birkaç tane de dolabımız vardı. Ayrıyeten öbür birkaç kamarada da kitaplarını koyacak dolaplarımız da mevcuttu; zira o kitapsız olamaz ve okumadan da yapamazdı.
Gerçekten ferdası gün Şükrü Kaya Beyefendi geldi. Şükrü Kaya Bey’i sahiden çok severdi. Gelir gelmez kamarasına aldık, orada ağırladı. Şükrü Kaya Beyefendi, kamaraya hayran hayran baktı ve “Paşam çok zevkli, Allah size sıhhatle uzun gezmeler versin” deyince acıklı bir gülüşle “İnşallah inşallah” dedi, ancak o denli bir ümitsizlikle söylemişti ki, kamarada bir an bir sessizlik oldu. Bunu çabucak sezinledi ve bana dönerek “Nuri oğlum, Şükrü Bey’i kamarasına götür. O da okumayı çok sever, ona kitapları göster, tamam mı?” diye havayı çabucak yumuşattı.
Şükrü Kaya Bey’i kamarasına götürürken kendi kendine ve çok yavaş bir sesle” Allahım sen onu koru, ona uzun ömürler ver ve onu başımızdan eksik etme” diye mırıldandığını duydum. Gözlerim doldu, ağlamamak için kendimi güç tuttuğumu çok iyi hatırlıyorum.
‘Yolun sonu geldi’
Savarona’nın gelişiyle birlikte Savarona’daki birinci günleri biraz iyileşir üzere oluyor, benden artık kitap yerine plak istiyordu. Zira artık kitap okuyacak mecali pek kalmamıştı. Sevdiği plakları getiriyor, çalıyordum. Vakit zaman dalıyor gidiyor, sonra tekrar gözlerini açıyordu. Bir gün tekrar plak dinlerken “Nuri oğlum, galiba yolun sonu geldi, bana çok iyi hizmet ettin, Allah hepinizden, senden razı olsun. Hepiniz iyi çocuklarsınız, hoş günlerimiz geçti, Allah hepinize sıhhat versin” deyince ne yapacağımı şaşırdım, çabucak gidip ellerine sarıldım, hem öpüyor hem ağlıyordum. Ellerini bırakınca elini ağzına götürdü, sus işareti yaptı ve daldı gitti. Aman Allahım, o ne feci dakikalardı. İşte o an ben de makûs sona inanmaya iyice başlamıştım. Ceddimiz bir mum üzere eriyordu. Bizse yalnızca aciz aciz bakıyor ve seyrediyorduk. Dolmabahçe Sarayı’ndaki hastalığı sırasında bizlere hep “Bir konutumuza gidebilsek” demiş, ama hekimleri müsaade etmediğinden maalesef gidememiştik. Konutumuz tabiri Çankaya Köşkü’ydü. Temelinde daha evvelce de belirttiğim üzere, bu köşkü, köşk olarak değil daima “evimiz” olarak nitelerdi.
Atatürk’ün vasiyeti
Nuri Ulusu anılarında Atatürk’ün vasiyeti konusuna da yer verdi:
“Atatürk vasiyetinin yazılmasını çok bâtın tutmuştu. Bu işle ilgili olarak vasiyeti yazma işini tedvire, yalnızca merhum katibi umumimiz Hasan İstek Bey’i memur etmişlerdi (Bunu da sonradan öğrenmiştik).
Hastalığın ağırlaştığı günlerden biriydi. Atatürk, sabah her zamanki üzere kalkıp banyosunu yapmış, tıraşını olmuş, ropdöşambırını giymiş olarak yatak odasında oturuyordu. Bir orta beni çağırarak, “Nuri oğlum, Dr. Neşet Ömer Beyefendi gelecek, yanında da bir konuk daha olacak, Hasan İstek Bey’e söyle benim odama gelsinler” dedi. Buyruğunu derhal Hasan İstek Bey’e ilettim. Gerçekten bir saat kadar sonra Hasan İstek Beyefendi, Dr. Neşet Ömer Beyefendi ve bir de hiç görüp tanımadığımız bir zatla geldiler, çabucak Atatürk’ün yatak odasına aldım. “İçeri katiyen hiç kimse girmeyecek, kapıda bekle” diye talimat verdi. Ben kapının dışında kalarak, beklemeye başladım. Aşağı üst bir buçuk saat kadar sonra çıktılar gittiler. Akşam üzeri bizim Cemal Granda beni bir kenara çağırarak “Nuriciğim, bugün Dr. Neşet Ömer’le gelen zat noterdi, ben adamı tanıyorum, Atatürk’ün vasiyetnamesini hazırlamışlar” deyince şaşırıp kalmıştım. Çünkü ben ve arkadaşlarım, Atatürk’ün öleceğine hiç inanmak istemediğimiz için vasiyet masiyet hiç aklımıza gelmezdi; fakat artık bu vasiyetin yazılmış olması bizi olağanüstü bir fikre ve de kedere gark etmişti. Ne demekti vasiyetin hazırlanması… Demek ki Atatürk de yavaş yavaş rahatsızlığının vefata yanlışsız gittiğini mi anlamıştı. Yoksa Ceddimiz vefata mi yaklaşıyordu? Aman Allahım, fikri dahi ne felaketti. O günlerdeki problemlerimi adeta hissediyor ve yaşıyorum. Vasiyetnamesinin içeriği bizleri hiç, ancak hiç alakadar etmiyordu, etmedi de; ne sorduk ne de öğrendik. Bizi Atatürk’ün hayatı, yaşaması ilgilendiriyordu, o kadar.”
AZİZ HOCAMA MİNNETTARIM
Babacığım Nuri Ulusu’nun anılarını kaleme aldığım “Atatürk’ün Yanı Başında” kitabımla bugüne kadar 400’ün üzerinde birinci, orta, lise (imam hatipler dahil) ve üniversitelerde yaptığım söyleşi ve sunumlarla Atatürk’ü tüm insani taraflarıyla Türk gençliğine ve Türk milletine anlatıp tanıtıyorum. Bu emeklerimin karşılığını da o gençlerden gelen Atatürk sevgisi ve coşkusuyla görüp çok keyifli oluyorum, hele beni çok keyifli eden bir mail var ki; Nobel ödüllü Aziz Sancar hocama minnettarım.
Evet pahalı Milliyet okurları o büyük Türk askerini, kumandanı, paşasını, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusunu, birinci Cumhurbaşkanı’nı, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ümüzü ve onun tüm şehit ve gazi silah ve dava arkadaşlarını ve de ona 12 yıl vefatında baş ucunda olmak üzere hizmet eden sevgili babacığım Nuri Ulusu’yu da rahmet, minnet ve büyük bir sevgiyle anıyorum.
Yerleri cennet olsun.
Parıltılar içinde yatsınlar…
Milliyet
