Artık benim içim sıkıldı arkadaşlar oyunlardan. Hani Monster Hunter markası olmasa tam soğuyacağım bu hareketten. Yoksa olağanda 3-4 saat süren ve hiç de berbat bir oyun olmayan Trek to Yomi’yi oynayıp bitirmeyi bir aya yaymış olmanın diğer mantıklı bir açıklamasını göremiyorum ben. Oyun beklediğimiz harika samuray oyunu değil, bir yandan onun için Ghost of Tsushima’ya bakmanız kâfi lakin görsel ve atmosfer olarak ne kadar övsek az gelir. Hakkını vereceğiz ancak yereceğiz de kendisini kimi noktalarda.
Kişi kendisi olamadığında…
Kahramanımız Hiroki’nin çocukluğunda başlıyor hikayemiz ve Kagero isimli bir eşkıya köyümüzü basmadan önce güzelce yeri gezip aşina oluyoruz oyuna. Bu kısımdan başlayarak oyunun görsel tarzına hayran kalmamak elde değil sahiden. Hani taş olsa orta yerinden çatlar ortamın lirik hoşluğuna ve ahengine. Tam da Kurosawa sinemalarından çıkıp gelmiş üzere her şey ve siyah beyazın estetik kullanımında tabanı görmüş üretimciler. Şahsen oyundan ekran imajı alırken ortalarından seçemedim bastım durdum, zira yanlamasına ilerlediğimiz oyundaki her bir ekran, her bir art plan el emeği göz ışığı formda hazırlanmış aşikâr ki. Hani bu oyunda hengame dövüş işleri olmasaydı dahi ayıla bayıla oynayıp överdim. O derece ayrıntılı, sinematik ve içine çeken bir atmosferi var oyunun.
Zaten bu süper görsel dünyanın bu kadar muvaffakiyetle kurulmasından ötürü da birinci hayal kırıklıkları başlıyor elimize katanayı almamızla birlikte. Hiroki çocukken şimdi pek bir şey beceremesek de önümüze gelen birkaç çapulcuyu kesmekte zorlanmıyoruz lakin denetimler çok da rahat gelmiyor; “Herhalde ileride rahatlar” diye düşünüyorum. Prolog bitiyor ve büyüyoruz. Bu sefer de yeni bir istila vuku buluyor ve biz haydutlara günlerini göstermeye giderken keko üzere kenti savunmasız bırakıp ahalinin katline neden oluyoruz. Bu noktada oyunun denetimleri hala biraz kütük geliyor ve bilhassa parry hareketini nasıl yaptığımız hangi koşullarda olduğu falan pek net değil. Zati buradan sonra oyun biraz vites değiştirip daha karanlık bir izleğe geçiyor ve Hiroki’nin vicdani hesaplaşması ve yapacağı seçimler üzerine tartısını vermeye başlıyor. Ortalarda birkaç yeni hareket ve silahlar da ediniyoruz lakin onları kullanmak da genelde pratik olmadığından güçlü vuruşa abana abana delik deşik ediyorum milleti.
Pişmanlık, Acı ve Eziyet
Yomi Japonca’da “Ölüler Diyarı” demek ve Hiroki pişmanlığının içinde kaybolurken yolu cehennemin en tabanlarına kadar götürüyor onu. Bu noktada oyunun Kurosawa sinemalarının görsel dokusu dışında 1960 üretimi Japon sineması Jigoku’dan da (Cehennem) oldukça esinlendiğini söyleyebilirim. O sinemanın geniş planlarda gösterdiği tekil figürlerin ve genel karanlık atmosferinin birebir karşılıklarını burada görmek beni epey cezbetti. Lakin işte husus dönüp dolaşıp oyunu kütük denetimlerine ve zevksiz combat mekaniklerine geliyor.
Bir defa önümüze gerimize dönmek için bir tuşun kullanılıyor olması direkt falso çünkü sadece yanlışsız vakitte basamadığınız yahut oyun komutu geç algıladığı için sırtımdan bol bol bıçaklandığımı söyleyebilirim. Üstte bahsettiğim parry zamanlamasının noksanlığı dışında birtakım vuruşların rakibin içinden geçmesi, uzaktan ya da yakından vurmak yahut vuramamak, adamın tam karşımızda değil de birazcık dekorda olduğundan ıska geçip sonra gelip onun bizi şişlemesi üzere meseleler zorda başladığım oyuna sövüp en kolaya alıp bitirmeme neden oldu. Hal bu türlü olunca da ne oyunun dövüşlerinden tat alabildim ne de yaşatması gereken zorluğu hissedebildim. O denli önüme geleni biçerek sona kadar geldim ve 3 farklı finalden birini seçerek oyunu bitirdim.
Açıkçası bu derece şık görünen bir üretimin savaşlarının bu kadar yalapşap olması sonuma dokunmadı değil. Hele hele Sifu’yu, Ghost of Tsushima’yı yahut tekrar 2D yakın dövüş odaklı Dead Cells’i, Blasphemous’u, Death’s Gambit’i hatta Ori’yi falan oynamış biri olarak buradaki vuruş hissizliği gerçekten can sıkıcı ve oyun zevkinizi azaltacak seviyede. Menzilli silahlarımız da var lakin onları da kullanmak tekrar pek zevkli değil, o kılıcın sertliğini hissedemediğimiz güya hamur adamları biçtiğimiz oyunun bu alanda bence daha ayrıntılı biçimde ele alınmaya gereksinimi varmış, fakat olmamış. Elimizdeki muazzam atmosfer ve derinlikli kefaret hikayesiyle yetinmek zorundayız ne yazık ki.
Güzel ve çirkin
Epeyce umutlu olduğum Trek to Yomi benim “müthiş görselli banal oyunlar” listemde başı çekiyor artık. Keşke biraz daha vakit harcanıp hakikat dürüst bir dövüş sistemi oyuna getirilseydi dedim her anında o noktada boynum bükük. Öte yandan her ekranını da çıktı alıp çerçeveletmek istersiniz o kadar da hoş bir yaratık kendisi.
