Röportaj: Asu Maro
Hayatın farklı noktalarında bir ortaya gelip sohbet ettik Nejat İşler’le. Bir yanıyla tanıdığım en “değişmeyen” insanlardan biri. Daima her an sıkılıp gidecek üzere, hiçbir şey umurunda değilmiş üzere. Fakat aslında daima de karşısındakini kırmamaya çalışan, fikirli bir tarafı var. Bir de daima çok açık kelamlı. “Ben şöhretim, ağzımdan çıkana dikkat edeyim” yok. Bu haliyle de kendisinin de şaşırdığı kadar çok seviliyor.
Bu sefer bizi bir ortaya getiren, son sineması “9.75” ve BluTV’de ikinci dönemi yayınlanmaya başlayan “Saygı 2” idi. Doğal olarak Ercüment Çözer’den başladık, bayağı bir dallanıp budaklandı sohbet.
Demin yolda etrafıma o gözle baktım, evet ya, hürmet büyük keder diye diye geldim. Siz hayatta bunu nasıl yaşıyorsunuz? Hürmet, ne söz ediyor size?
Aslında Ercüment karakteri biraz benim karanlık gündüz düşlerimden de çıkma. Bazen delirince “Bir Samuray kılıcıyla İstiklal Caddesi’nin bir tarafından girip öbür tarafından çıkmak istiyorum,” üzere salak salak şeyler düşünüyordum. Daha çok kendime sinirleniyorum olağan. Ben biraz da dikkatliyimdir, gittiğim yerde çocuklara çok fırça atmışlığım vardır, gıcık olurum çalışanlara iyi davranmayan tiplere. Nezaket benim için olmazsa olmaz bir kavram. Çocukluğumdan beri o denli. Bir şey kabalaşınca hoşuma gitmiyor. Ben de dışarıdan biraz kaba üzere gözüküyorum lakin işte bana biçilen rol var, o yüzden o denli gözüküyor aslında.
O nasıl oluştu sizce?
Arkadaşlarım da şaşırıyor lakin yapacak bir şey yok. Bir yerden sonra anlatmayı bırakıyorsun. Bazen de artık bu bir oyun oluyor ve gerçek hayatında da bir karakter oynamaya başlıyorsun. Zira onu senden istiyorlar. Bazen de kullanıyorum, bu da konforlu bir durum, kabalık. “Nejat’tır, yapar,” deyip geçiyorlar. Ancak ben onun arkasını taşıyorum doğal. İşi çözdük bu türlü fakat o ben değilim.
Ercüment karakterini en başında nasıl oluşturdunuz?
Emrah Serbes, Ercan Mehmet Fazilet, Serdar Akar vardı en başta. Onlar yazıp getirdiler birinci “Behzat Ç.” vakti. Dedim zevkle, hoş, eğlenceli. Seviyordum aslında “Behzat Ç.” işini. Konuk oyunculuk üzereydi. “Ben,” dedim, “Artık televizyon dizisi yapmak istemiyorum, o denli başrol falan oynamak istemiyorum. Konuk, sekiz kısım ancak”. O sekizi taktım başa, sekiz hafta zira iri bir sinema sineması müddeti. Tamam dediler. Taş çatlasın 16 kısımdır oynadığım ve çok sevdiler. Bilmiyorum niçin makûs karakteri seviyorlar, onu da anlamış değilim de. Sonra işte “Saygı” ile ilgili latife yapıyorlardı benle, “Behzat Ç.”de karışmıştı işler. Bu türlü “Hadi abi, yapalım abi,” dediği vakit birisi ben girerim daima. Oyun oynamayı sevdiğim için. Başta latife üzereydi, gerçek oldu.
Yıllar içinde sizinle Ercüment de değişti mi? Sonuçta onu oynayan birinci Nejat ile şimdiki Nejat ortasında bir vakit var.
Açıkçası ikinci dönemde biraz değişiklik olacak. Ercüment insan olmayı deniyor. Spoiler vermeyeyim de, önemli deniyor. Lakin işte, olamıyor yani, olamaz.
Pekala sıkıntısı ne?
Sıkılıyor. Her şey o kadar kolay ki herif için. Sıkılıyor ve oyuncaklar buluyor kendine. İnsan olmayı deniyor lakin. O garip bir durum.
Öncesinde de bu tahminen tehlikeli bir şey lakin sempatik tarafları vardı esasen.
Bilmiyorum. Onu sen söylüyorsun.
Ona hak verdiğin durumlar oluyor.
Senin başta söylediğin şeyi kaşıyor. İnsanların kendi ömürlerinde düşündükleri şeyleri söylüyor aslında. Yapıyor da. Zira yapabiliyor. Çok kudretli bir herif. Beşerler galiba o yüzden seviyorlar. Aklından geçer, metroya bindin, bir şey oldu, dalmak istersin. Bu dalıyor, sorun yok onun için. Dalmak demek de alıyor, tedavi ediyor, dışarı çıkarıyor.
Yani, dışarı derken. Toprağa.
Yok, salıyor da. Bu dönemde göreceğiz saldıklarını.
Bir yandan desteklediği Savaş’la Helen’in ilgilendiği mevzular da bayana şiddet, çocuk istismarı falan olunca insanın onları sevesi geliyor.
Olağan, daima 3. sayfa haberleri. Artık 1. sayfaya çıktı. 24 saatimiz bunlarla dolu. İnterneti aç, gazetelerin sitelerini dolaş; bayan cinayetleri, istismar, görüntüler bir sürü. Garip. Yalnızca Türkiye de değil, dünya garip bir şey yaşıyor. Türkiye biraz fazla yaşıyor olabilir. Zira biz sıcak bir yerdeyiz ya, coğrafyayla ilgili herhalde.
Şundan emin olamıyorum. Evvelce daha mı az duyuyorduk yoksa çok mu arttı?
İkisi de. Doğal bu ‘80’lerden sonraki yeni dünya nizamında vakti yok kimsenin ve kırıcı herkes. Bunun içinde Thatcher’lar da var, Reagan’lar da var, Gorbaçov’lar da var, hepsi var. Dünyayı bir markete çevirdiler, neyi kapabilirsen. Var ya o denli, bilmem ne Cuma, bilmem ne Pazartesi yapıyorlar, açıyorlar kapıları. Her gün o denli geçiyor, ne kapabileceksin oradan. Tişört, don, un, krema, hiç işine yaramayacak şeyleri de alıyorsun. Almak için yani.
Bu hoyratlıkla şiddet de arttı.
Artıyor natürel. Birini itmek zorundasın onu almak için.
Bir de herhalde bu görüntüleri nazaran göre nitekim, bunun daha yapılabilir olduğunu da görüyorsun değil mi?
Bir şey demedikçe kimse, yapıyorlar yapıyorlar, salıyorlar. Toplumsal medya yükleniyor, hop bir daha geri alıyorlar, hop bir daha salıyorlar. Bir şey olsa insan ferahlayacak, tahminen de duracak da birtakımı. Ercüment’in varlığı da o yüzden enteresan geliyor galiba insanlara. Zira o affetmiyor yani. Devlettenmiş, bürokratmış, askermiş, polismiş, yok sivilmiş, sanatçıymış, bayanmış, hiç fark etmiyor onun için.
Bu dönem ne olacak bilmiyorum lakin bayan karakterleri biraz tatsız bulduğumu söylemeliyim. Ezik bir anne, hırstan her şeyi yapan bir televizyoncu.
Bu sefer güçlü bir bayan var. Koyabildiler.
Sevindim. Zira siz bir erkek olarak bunun eksikliğini görmüyor musunuz diye merak ediyorum sinemalarda, dizilerde.
Görüyorum fakat nasıl diyeyim artık, dünyada da bu türlü. Olmuyor, çıkmıyor bayan kıssası düzgün. Bir iki tane oluyor, ona da nazar boncuğu olsun diye bir tane Oscar veriyorlar, yolluyorlar. Üç dört sende bir tane çıkıyor işte.
Bayan kıssasını geçtim ben. Erkek öyküsünün içindeki hakikat düzgün bayandan bahsediyorum.
Dünya genelinde sinema erkek hükümran bir iş. Maalesef. Yapacak hiçbir şey yok bununla ilgili. Bunu şuna bağlıyorum biraz; süratli anlaşıyor erkekler ortalarında. Bayanlarla iş biraz dallanıp budaklanıyor. Kimsenin de o denli bir vakti yok. Amerikalılar için derler ya, yapımcıya gidip sinemasını anlatmak istediğinde “Bir cümleyle bana anlat sineması,” der. Bir bayan bir cümleyle biraz sıkıntı anlatır. Anlatmak da istemez aslında, bir yandan da. Garip bir örnek oldu fakat anladın demek istediğimi. Süratli ilerlediği için, erkeklerle dönüyor iş.
O vakit tahlil daha çok bayan müellif ve direktörde.
Bence de. Bir de sinemaya giden de aslında bayan. Müşteri bayan olunca, daima erkek öyküsü anlatılıyor. Hoş erkekler, onlara baksın millet, “Ah benim de şöyle bir manitam olsa, şöyle bir oğlum olsa, şöyle bir kardeşim, ağabeyim olsa,” falan diye, o denli gidiyor herhalde bayanlar. Bir erkek dışarı avlanmaya çıkar, durup dururken “Hadi bir sinemaya gidelim,” demez ki. Bir manitacılığa masraf yani.
Ercüment’i de bu hisle mı izliyor bayanlar sizce? Şöyle bir manitam olsa…
Vallahi hiç bilmiyorum. Konuta giren işlerde daha değişik alışılmış. Bak orada mesela Türkiye’de de bayan işi çoğaldı. Eskisi üzere değil.
Evet, erkekler de bayan öyküsü yazmayı deniyorlar, bazen denemeseler mi sanki dediğim oluyor.
Çok sıkıntı ya, bir bayan dünyası yaratmak. Ben denemem bile.
Son devrin sinemalarını takip ediyor musunuz?
İşim olmadığı vakit günde dört sinemadan aşağı seyretmem. Yeniler, eskiler, çok daha eskiler, bulurum bir şey illa ki. Sabırlı bir seyirciyim de ben, o denli çabucak kanal değiştirmem, makûs sinema bile olsa. Fakat bazen heyet müri oluyorsun ya, en hoşu o oluyor. Bu sene millet ne yaptı, nereye geldi?
Biz galiba 2013’de konuşmuşuz, sanat sinemalarından şikâyet etmişsiniz. İşte, “Duruyor adam, konuşmuyor, duruyor, hala duruyor,” diye.
Bu ortada ben de yaptım o işleri. Yaptım da ne bileyim, ben en çok kovboy sineması seviyorum. Başı muhakkak, sonu muhakkak, ne olacağı muhakkak. O mantığı seviyorum. Biraz daha net her şey. Şizofrenik değil. Kurguda mesela bir ileri gidip bir geri gitmiyoruz. Düz devam ediyor.
Son sinemanız “9.75” için neler düşünüyorsunuz?
Bence iyi sinema. Mehmet Eroğlu en beğendiğim roman muharrirlerinden biri ve denk düştü, inanılmaz bir şey. Hiç soru sormadan kabul ettim. Biraz da tırnak içinde benden beklenen sivil hayat karakterini de yazıyor aslında. İşte umursamaz, biraz bıkkın, biraz dağınık bir tip. Artık ikincisini çekiyoruz, o da o denli, “İyi Adamın 10 günü”. Üç kitap bu, üçleme olacak. Uluç Bayraktar çekiyor. “İyi Adamın 10 Günü”, “Meraklı Adamın 10 Günü”, “Kötü Adamın 10 Günü”. İyi adamdan berbat adama gerçek gidiyor. Hayat onu o denli bir yere getirecek sonunda.
Ne diyor tanıtımda, Kemalettin Tuğcu romanları üzere bir çocukluğu var. Ne demek o sanki?
Acıklı. Yetimhanede büyümüş. Benim de vardır o denli şeylerim, acırdım kendime ufakken. Ömer Seyfettin yüzünden acırdım, “Kaşağı”. Çocukken kuş palazı olmuşum, kimi şeyleri yemem yasaktı. Patates kızartması mesela yasaktı, komşuya gidiyordum, oradan aşırıyordum ve acıyordum kendime. Bir okudum “Kaşağı”yı, kuş palazı olan bir karakter var. Direkt aldım yani. Feda eder ya orada kardeş kendini, o denli bir feda sıkıntısı bende de gelişti vakit içinde. Mesela sınıfta biri bir şey yapar da onun cezalandırılmasını istemezsin, kendini güçlü hissedersin, “Ben yaptım,” dersin, o denli bir tip oldum daima ben.
Benim varsayımım biraz da kendi kendini yiyen biri olduğunuz.
Yedim yedim bitmedi şimdi.
Tatlı bir görüntü izledim, toplumsal medyadan gelen soruları cevaplıyorsunuz. Beşerler çok endişeleniyor, kendinize iyi bakıyor musunuz diye. Hiç tanımadığınız insanların bu türlü bir kaygısı var.
Dün de Uluç “Seni sevmeyen yok, niçin o denli?” dedi. Ne bileyim dedim. Vallahi bilmiyorum, garip bir durum. Çok da nasıl diyeyim, adam akıllı bir herif değilim ki. Bazen çok şımarık olabiliyorum mesela. Bazen çok saygısız olabiliyorum. Ona karşın seviyorlar. Allah razı olsun.
İyi bakıyor musunuz kendinize?
Olağan. İyi bakmak ne demek ki? İşimdeyim, gücümdeyim.
Tekrar eski röportajda “Artık platese başlıyorum,” üzere laflar var. Onlar aşikâr ki palavra oldu.
Olağan palavra.
“Yaşım benim sermayem,” de demişsiniz o vakit. Artık ne düşünüyorsunuz bulunduğunuz yaşla ilgili?
Vücut yaşlanıyor. Baş çok yaşlanmıyor. Şu kadar yaşlanıyor olabilir, çabucak bir şeye atlamıyorum. Aslında pek o denli bir tip değildim de güzelce ağırlaştı o iş. Düzgünce düşünüyorum bir şey yaparken.
İş için mi konuşuyoruz yoksa hayatla ilgili mi?
Her şey için. Mesela evvelce bir bayanla rahatça çabucak arkadaş, sevgili bir şey olunurdu ancak artık acayip korkuyorum.
Kırmaktan mı korkuyorsunuz, kırılmaktan mı?
İkisi de. Bir konutta biriyle yaşamayalı 12-13 sene falan oldu. Çok alıştım yalnızlığıma. Düşünüyorum bu türlü, biri dolaşacak konutta, mutfağa girecek, bulaşık sesi, oradan bağıracak, çok garip geliyor bana.
Pekala nasıl bir hayatınız var o vakit iş olmadığı vakit, biraz ondan bahsedelim.
Devamlı sinema seyrediyorum. Okuyorum. Bir de çok iş var bu ortalar, proje uçuşuyor yani. Günde iki kez falan mail geliyor. Oyunculuk dışında da bir şeyler yapma niyetim vardı başından beri. Araştırıyorum, notlar, yazma, çizme. Kitaplar çıktı işte. O hikayelerden bir ikisine bir şey yapalım üzere teklifler geldi. Onlara bakıyorum. Çok senaryo yazacak bir tip değilim, birisi yazsa ne hoş olur. Ne bileyim üç gün evvel 1. Dünya Savaşı’ndaki esirlerden birkaç öykü buldum mesela, onları notladım. Ucuz, pak, hoş öykü ne olabilir, onun peşindeyim devamlı yani.
Sizin üs tekrar Gümüşlük’te mi?
Yok kapattım Gümüşlük’ü. Kâfi 10 sene. Değişti, orası da değişti. Mantalite değişti, o beni sıkıyor biraz. Zira bu pandemiyle birlikte inanılmaz bir akın var. Konuştuklarımız değişmeye başladı. Ben para pul işinden kaçmıştım oraya, tekrar gündeme geldi. Bir de orada saklanamıyorum, ortadayım. İstanbul’da kalabalıkta kaybolmak daha kolay.
Artık ben sormaktan sıkıldım diyeceğim lakin tiyatroya ne oldu?
Uzaklaştı, yani ben uzaklaştım herhalde. İki üç günde bir geliyor aklıma ancak ondan da çok korkuyorum. Sinema o kadar konforlu bir yer ki. Ben tiyatrocu olmak için girmedim bu işe. Aktör olmak için girdim. Seviyordum tiyatroyu lakin tiyatro sıkıntı. Sinemanın kıyak tarafı hem çok konforlu hem çok hoş hem çok beşere ulaşabiliyorsun. Dünyanın her yerinde seyredilebilir yaptığın bir şey. Söylediğin bir cümleyi sekiz buçuk milyara söyleyebilirsin. Tiyatroda kısıtlı.
Ayrıyeten tiyatro uzun soluklu bir şey ve siz çok uzun soluklu işlere sıcak bakmıyordunuz.
Sürprizi çok az. Her gün birebir saat mesela.
Her gün tıpkı saatte orada olmakla ilgili derdim olur mu demek istiyorsunuz?
Olur, bazen olur.
Muhtemelen sete geç kalmıyorsunuzdur lakin.
Telaşlıyımdır o bahiste ben. Hatta evvel giderim, oturup muhabbet falan, set benim meskenim üzere. Başından beri daima öyleydi. Setçiyimdir, oradaki her beşerle ahbabımdır. Onlara bir şey olsun, büyük sorun çıkar.
Star kaprisleriniz yok mu?
Düşünmem lazım, bulurum. Sıfır yakalı bir şey giyemem, daralıyorum mesela. Ne olabilir öteki? Dar pantolon giymeyi sevmiyorum, yeni pantolonlar var ya, futbolcular giyiyor. Sette çok yabancı insan görmeyi sevmem, ortamızda bir şey paylaşıyoruz ve birisi ona şahit oluyor. Onu da sevmem. Kaprisse bunlar işte.
En çok kelam ettiğiniz hocanız Müşfik Kenter tiyatroyla özdeşleşmiş bir isim. Sanki o olsa size sahneye çıkmalısın der miydi?
Büyük ihtimalle kaygısı lakin Müşfik Hoca’nın tanınan olduğu devirler, ‘60’lar, ‘70’ler, haydi bir de ‘80’ler diyelim. Kaç yıl oluyor sinema çıkalı, 80 bile değil. Artık 100 yılı geçti. Sinema değişti ve artık acayip bir yerde. Herhalde anlardı yani. Müşfik Hoca nitekim tiyatrodan kazanıp günlük yaşantısını onunla geçiren bir adamdı. Artık o denli bir imkân olmadığı için o da sinema yapacaktı büyük ihtimalle. Hepimiz öyleyiz, çalışmazsak yok işte para.
Siz buna karşın, para için ana akım bir işe girmek istemediğinizi söylüyorsunuz.
Televizyon dizisinde oynamam. Geçen sene yaptığım üzere oynarım, konuk. Akıl karı değil, 22-23 sayfa çekiliyor günde. Hiçbir şeyi tasarlayıp yapamazsın, yanılgılı, sevaplı, bir halde yolluyorsun kaseti.
Pekala siz bir noktada bu türlü bir şeye girmek durumunda kalmayayım diye bir hayat planı mı yaptınız?
Ufalttım hayatımı. Aslında dışarıdaki insanları dinlememekle başladı her şey. “Yavrum akarken doldur, bir mesken al,” falan. Hiç dinlemedim kimseyi. Hala da dinlemiyorum işte. Bana yetecek kadar. Ne bileyim, zıt bir şey oldu, felaket oldu, bütün kesim durdu, bir sene, iki sene gidecek kadar bir şeyle devam etmek yani. İki sene sonra aslında emekliyim. Herhalde bir üç dört bin lira emekli maaşı alırım. Tamam işte.
Ferhan Şensoy’la oynamayı çok isterdim demişsiniz. Onu da kaybettik.
Birkaç defa kenarından da döndük. Bir sinema vardı da, orada babamı oynaması için konuşmuştuk. Sonra yapamadık sineması.
Var mıydı sohbetiniz?
Beş altı sene önce çok çekinerek ve korkarak gittim. İnanılmaz sevdik birbirimizi. Neredeyse bin yıldır tanıyormuşum üzere. Birlikte sarhoş olduk, bir arada sızdık karşı karşıya, bir arada uyandık, birlikte garip garip şeyler yaptık. İnanılmaz bir adamdı. Birkaç defa görüştük fakat bende biraz o denli bir numara vardır, çekinirim çok pahalı gördüğüm birinin yanına gitmeye. Adamı sıkarım, meşgul ederim diye düşünürüm daima. Bir hafta öncesinden sevgilisine sorardım, geleyim mi, nedir durum ve çok uzun kalmadan çabucak tüyerdim.
Tuncel Kurtiz’le de mi böyleydi?
Onunla da öyleydi. Tuncel abi daha aktif bir herifti doğal. Ona gitmezdin, o seni alırdı.
Sizin genç jenerasyondan birilerine aktarmak istediğiniz tecrübeler yoksa kendinizde o denli bir misyon hissetmiyor musunuz?
Bir orta Bodrum’dayken bir tiyatro okulu vardı. Gideyim dedim, ben ders veremem de, yaşadıklarımı anlatayım, tahminen kulaklarına küpe olur. Onu da sürdüremedim. En sonunda şuna karar verdim: “Oğlum, işini yap, işini yaparken kim sana bakıyorsa işte”.
Yaşadıklarımı anlatayım derken neler düşündünüz?
Şeyi anlatmak istedim aslında, hiçbir şey göründüğü üzere değil. Daima biz başımızda bir sürü şey kuruyoruz, kıymetli beşerler oluyor başımızda tanımadan ya da kıymetsiz beşerler oluyor, yeniden tanımadan. O denli değil o işler. Neredeyse 33 yıl oldu bu işe gireli, bir sürü şey gördük, hiçbir şey o denli göründüğü üzere değil yani.
Kendi seçimlerinizle ilgili ne düşünüyorsunuz pekala? Bir iş seçerken kriterleriniz neler?
Kimle vakit geçireceğim o müddet içinde? En çok o değerli benim için. Grup kıymetli, direktör değerli. Yazan bireyler olağan ki değerli de, üretim şirketi kıymetli. Nasıl bakacak sette çalışanlara? Hakkını verecek mi? Sonra eğlenebilecek miyiz o takımla? Eğlenirsek aslında tamam. Hiç fark etmez. Telefon rehberi bile oynarım.
Sizinle ilgili algının içinde bu işe hiç baş yormuyormuşsunuz, kenardan takılıyormuşsun da, iş de öylece çıkıveriyormuş üzere bir inanış var. Aslında çalışkan biri misiniz?
Çalışkanım lakin şunu diyemem; “Bu role nasıl çalıştınız?” Çalışmadım abi. 30 yıldır bu işi yapıyorum, neyine çalışayım artık? Esasen her gün bir oyuncu olduğumu bilerek yaşıyorum 24 saat. İş yapmazken de çalışıyorum yani, ekstra ne yapayım? Üç sene bahçevanla çalıştım, altı ay bir marangozun yanındaydım, yok o denli bir şey. Yapamayacağım bir şeyi de kabul etmem esasen. Şiveli bir rol oynamam, garip geliyor mesela bana. Ağız yapmam, beceremem, becersem bile taklit oluyor, anladın mı? Taklit de sevdiğim bir şey değil. Periyot işlerine soğuk bakarım. Olmuyor zira, hiç ittirmeye gerek yok. Bir de o devir ne yaşandı, ne yapıldı hiç bilmiyorum ki. Ben yaşadığımız devri anlatan kıssalar olduğu vakit çok seviyorum. Gençlik vaktimi, ‘90’ları anlatan bir öykü olduğu vakit uçuyorum.
Demin “9.75”teki karakter için “Bana yakın bir karakter” dediniz. O adamları daha kolay oynayabileceğiniz için mi istiyorsunuz mesela?
Hayır. Daha rahat yansıtabileceğimi düşünüyorum. Mesela Ercüment’i çok rahat yapamam, onu ben tasarladım. Ya da “Çukur”da oynadığım güçlü adamı. Hiç bilmediğim bir dünya lakin tasarladım. Öbür tipleri rahat gösterebiliyorum, çok korkmuyorum yanlış yapmaktan. Zira zati tanıyorum, o denli insanların ortasında çok uzun vakit geçirdim. Güçlü adamların yanında çok vakit geçirmedim, pek bilmiyorum oraları.
“Kötü adamı sevmezsem oynayamam”
Berbat adamın içinde bile bir düzgünlük vardır ve ben onu anlamaya çalışırım üzere bir argümanınız var mı?
Yeterlilik değil de nedenini anlamaya çalışırım. Bir nedeni vardır illa ki. Biz Müşfik Hocamızdan o denli öğrendik, kulağımda küpedir. “Sevmiyorsunuz,” diyordu, biz anlamıyorduk, neyi sevmiyoruz. “Oynadığınız rolü sevmiyorsunuz”. Attım, çok makus bir adam, onu sevmen lazım. Sevmezsen ikna edici olmaz karşı tarafa, -mış üzere yaparsan, taklit olur. Ben inanıyorum o adama. Eleştirel oynarsan olmaz, inanmam lazım.
Ercüment’i de seviyor musunuz?
Çok yorucu ancak oynarken çok seviyorum. Ve kızıyorum da, etrafım beni anlamıyor diye. Mesela sette kimse beni anlamıyor. Sinirleniyorum kendi kendime.
O derece bütünleşiyorsunuz.
E doğal. Ben olağan hayatta bazen bu türlü prova yaparım. Yakınlarım alıştılar buna, ufak denemeler yaparım rolle ilgili. Ercüment’in nesini deneyeceksin olağan hayatta? Onu sette lakin deneyebilirsin. Sette garip garip hareketler yaparsın set arkadaşlarına. Hızlarından anlıyorum, “Ne yapıyor bu?” diyorlar. Ben çalışıyorum halbuki.
“Ne evlendim ne çocuk yaptım, çok bağım yok”
Dijitale iş yapmanın en büyük avantajlarından biri baştan sonunun belirli olması sanırım.
Büyük konfor. Şunu bile yapabilirsin; çektik bitti, montajda bakıldı, bir şey eksik ya da bir şey yanlış. Toplanırsın, tekrar çekersin onu. İşi hoş yapmak için uygun bir yer yani. Öbüründe Pazartesi yayın var, Pazartesi hala çektiğin oluyor bazen.
Bu nitekim “Nejat sıkılır gider”le açıklanacak bir durum değil. Herkesin sıkılıp gitmesi gerekiyor.
Evet lakin insanların mecburiyetleri var, ben o denli bir hayat tercih etmedim. 50 yaşındayım, ne evlendim ne çocuk yaptım. Çok bağım yok. Bir yere kira ödemiyorum. “Niye bu işi yaptın?” diye sorduğun vakit, “Çocuğum var, evliyim, meskene bakmam lazım,” üzere argümanlarım yok benim. Olmadığı için de başıma uygun şeyleri yapmaya çalışıyorum.
Böylelikle mecburen bir iş yaptığınız olmuyor.
Mecbur olacağım işler var. Fenerbahçe’den bir iş geldiğinde çabucak yapıyorum, hiç sorgulamam. Cumhuriyet’le ilgili bir iş gelsin, yaparım. Düşünmem.
Kira ödemediğinize nazaran konutunuz var diye anlıyorum.
Yok otelde kalıyorum. Herhalde İstanbul’da bir mesken yapacağım fakat. Mecburen. Bodrum’daki konutu bir arkadaşım yapmıştı, bir arkadaşımın toprağına. Mesken ikramdı, arazi armağandı.
“Komedi oynamak istiyorum”
Beşerler Joker oynamanızı istiyorlar.
Ben de güldürü oynamak istiyorum, çok. Acayip. Hiç güldürü yok.
Varsa da siz sanki akıllarına mı gelmiyorsunuz?
Geliyor bazen. Var bir tane, bakalım olursa. Ancak hakikaten hiç komik bir şey yok. En bence gereksinimimiz olan şey ve yok. Bir de güç doğal komik bir şey yazmak. Mizah dramdan çok güç. Büyük zekâ gerektirir. Akıl gerektirir, zekadan fazla.
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik
Milliyet
