Sinema senaryosuna bahis olabilecek dava süreci; yıllardır emeklilik hayali kuran babanın, Toplumsal Güvenlik Kurumu’na (SGK) ödeyeceği sigorta pirim borcunu ödemek için yurt dışında yaşayan oğlundan borç para istemesiyle başladı.
Gurbetçi evlat, babasının talep ettiği 16 bin euroyu banka havalesiyle gönderdi. Parayı SGK’ya ödeyen baba emekli olduktan bir mühlet sonra vefat etti. Anne ise eşinden kalan emeklilik maaşını almaya başladı. Annesine, ‘Anne, babama verdiğim borç parayı ödemeyi düşünüyor musun?’ diyen evlat, aldığı şok yanıtla sarsıldı.
Annesi parayı ödeyemeyeceğini söyleyince Asliye Hukuk Mahkemesi’nin yolunu tutan evlat, paranın banka havalesiyle gönderildiğine dikkat çekti. Davalı anne ise kendisine hasımlık düşmeyeceğini, havalenin davacının babasının SGK borcunun ödemesi için gönderildiğini, bu durumda dava dışı mirasçıların aleyhine dava açılması gerektiğini lisana getirdi.
Dekontta havale ile ilgili açıklama olmadığı, bu nedenle de davacı tarafından davaya mevzu edilen paranın borç olarak gönderildiği tezinin ispatlanması gerekeceğini savunarak davanın reddini istedi. Mahkeme; davalının 1/4 miras hissesi oranında davanın kısmen kabulüne hükmetti. Her iki taraf avukatı da mahkeme kararını temyiz edince devreye Yargıtay 13. Hukuk Dairesi girdi.
Havaleye borç ibaresi yazılmalıydı
Havalenin bir ödeme vasıtası olduğuna dikkat çekilen Yargıtay kararında; “Her ne kadar mahkemece, HMK 203/1-a uyarınca davacının şahit dinletme talebi kabul edilerek dinlenen şahit anlatımından; davaya mevzu edilen paranın muris babanın emekli olması için borç olarak banka aracılığı ile davalı annesi ismine gönderildiği ve davalının miras hissesi oranında borçtan sorumluluğunun kelam konusu olacağı gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir. Havale bir ödeme vasıtası olup, var olan bir borcun ödendiğini gösterir. Bu karinenin aksini havaleyi gönderen şahsın ispat etmesi gerekir. Davacının kanıt olarak dayandığı banka havalesinde paranın gönderiliş nedenine ait rastgele bir şerh bulunmamaktadır. Tekrar, beyanı karara münasebet yapılan şahit ise, çekilen paranın davacıya verildiğine dair görgüye dayalı bir beyanda bulunmadığı üzere, davacı bu savını ayrıca bir kanıtla de kanıtlayamamıştır. Hal bu türlü olunca, Türk Uygar Kanunu’nun (TMK) 6. unsuru ve Hukuk Muhakemeleri Kanunu (HMK) ilgili kararları yeterince, paranın ödünç olarak verildiğini ispat yükü davacıya ilişkin olup, davacı ödünç alakasını öbür bir kanıtla de kanıtlayamadığından mahkemece davanın reddine karar verilmesi gerekirken, yazılı formda kısmen kabul kararı verilmesi adap ve yasaya karşıt olup, bozma nedenidir.” tabirleri yer aldı.
Milliyet
