W oturma, bir çocuğun dizleri bükülmüş ve ayakları kalçalarının her iki yan tarafında ve dışında olacak biçimde yerde oturmasıdır. Çocuğa üstten baktığınızda, bu oturuş halinin W harfine benzemektedir. Bu, en çok yeni oturmaya başlayan çocuklarda görülmektedir. 2 ile 3 yaşları ortasında çocuklarda yaygın olarak karşılaşılmaktadır. Lakin bu oturuş biçimine daha büyük yaştaki çocuklarda da fark edebilir. Bu halde oturmak çocuklar için doğal, kolay bir geçiş yoludur. Bu sebeple çocuklar çoklukla emeklemeden oturmaya geçiş yaptıkları devirde W oturma halini sıklıkla kullanırlar. Çocukların vücutları, eklemleri, kasları esnektir. Çocukların genel hareket açıklıkları daha fazladır. Bu sebeple çocukların birden fazla kolay kolay bu durumda oturabilirler.
Çocuğun düşük kas tonüsüne sahip olma durumunda, güçsüz kaslara sahip olan bu çocuklar istikrar kurmakta ve duruşta ek stabilite sağladığı için W konumda oturmaya eğilimlidir. Çocuğun kaslarının gergin kas tönüsüne sahip olunan nöromusküler rahatsızlıkları olan çocuklar bu durumda oturmaya eğilimlidir. Çocuğun eklemlerinde çok esneklik halinin bulunması durumunda olan çocuklar bu durumda oturmaya eğilimlidir. Çocukların büyüme ve gelişme devrinde olduğunu düşünürsek, ülkü olmayan W oturuş konumunun çocuğun gelişimini ve beden yapısını etkilemesi kaçınılmazdır.
W formunda oturuşu çocuklar alışkanlık haline getirirse, gelişme devrinde bulunan çocuğun kalça ve diz eklemleri ile bacak kemiklerinin olağan gelişimi etkilenebilir.
Çocuklar, güç ve hareket ile ilgili hünerlerinin en kıymetli temellerini erken çocukluk periyodunda geliştirmeye başlarlar. Ailelerin bu büyüme ve gelişme periyodunda çocuklarının fizikî gelişmesini gözlemeleri hayli değer taşımaktadır. Çocuğun oturuş hali yani W biçiminde oturup oturmadığı ve bilhassa çocuğun bunu bir alışkanlık haline getirip getirmediğine dikkat etmelidir. Küçük çocuklarda W formda oturuş başlangıçta çok fazla endişelenmeyi gerektiren bir durum olmayabilir. Günümüzde şayet beraberinde bir öbür rahatsızlık yoksa çocukların birçoklarının vakit içerisinde, zaten bu oturma biçiminden vazgeçtikleri bilinmektedir. Fakat yürümeye başladıktan sonra bu oturuş formunu alışkanlık haline getirip getirmediğine dikkat edilmelidir.
3 ile 4 yaşından büyük çocuklarda sonra çocuğun daima olarak bu konumu tercih ettiğini fark ederseniz ve bilhassa beraberinde öteki bir sorun da varsa, çocuğunuzu bu konumda oturmaması için teşvik edilmelidir. Makus alışkanlıkları bırakmak zordur. Bu sebeple fırsat varken onların sağlıklı gelişmelerine yardımcı olmalıyız. Mümkün olan en kısa müddette düzeltmelisiniz. Çocuğunuzun fizikî olarak istikrarlı gelişimine yardımcı olacak öbür formlarda oturmayı teşvik etmelisiniz. Çocukların alışkın oldukları oturma konumunu aniden değiştirmek kolay olmayabilir. Bununla birlikte sabırla, nazik bir formda hatırlatma ve yönlendirmeler yapmak en iyisidir. Çocuğunuzun yerde sık olarak oturma halinde değişikliklere imkan veren yer oyunlarını seçmek akla yatkın bir yaklaşım olabilir.
Milliyet